روانشناسی اجتماعی
کیانا ثابت دیزکوهی؛ سید موسی کافی ماسوله
چکیده
هدف پژوهش حاضر بررسی میزان فراوانی رفتارهای خودآسیب زنی در دانشجویان بود. جامعه آماری این پژوهش توصیفی را کلیه دانشجویان مقطع کارشناسی مشغول به تحصیل در دانشگاه گیلان در سال تحصیلی 1399-1398 تشکیل می‌دهند. شرکت کنندگان در پژوهش 508 دانشجو ( 368 زن و 140 مرد) بودند که به صورت در دسترس از میان دانشجویان انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها، از پرسشنامه ...
بیشتر
هدف پژوهش حاضر بررسی میزان فراوانی رفتارهای خودآسیب زنی در دانشجویان بود. جامعه آماری این پژوهش توصیفی را کلیه دانشجویان مقطع کارشناسی مشغول به تحصیل در دانشگاه گیلان در سال تحصیلی 1399-1398 تشکیل می‌دهند. شرکت کنندگان در پژوهش 508 دانشجو ( 368 زن و 140 مرد) بودند که به صورت در دسترس از میان دانشجویان انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها، از پرسشنامه خودآسیب زنی سانسون و همکاران (1998) و برای تجزیه و تحلیل آن از روش‌های آمار توصیفی و مجذور خی دو استفاه شد. براساس نتایج به دست آمده 8/17 درصد دانشجویان رفتارهای خود آسیب زنی دارند. نتایج آزمون خی دو نشان داد که بین دانشجویان دختر و پسر در فراوانی رفتارهای خود آسیب زنی مستقیم، غیرمستقیم و کلی تفاوت وجود ندارد (01/0P>). اما رفتارهای سوزاندن بدن، رانندگی پرخطر، مصرف بیش از اندازه مشروبات الکی و از دست دادن عمدی شغل در دانشجویان پسر و درگیری در روابطی که فرد را در معرض سواستفاده جنسی قرار می‌دهد و گرسنگی دادن به خود در دانشجویان دختر بیشتر بود (01/0P<). همچنین دانشجویان بومی و عیر بومی و گروه‌های سنی مختلف دانشجویان در زمینه بروز رفتارهای خودآسیب زنی غیر مستقیم و کلی متفاوت بودند (01/0P<). بر اساس نتایج به دست آمده می‌توان بیان کرد که خودآسیب زنی در دانشجویان، رفتاری نسبتاً شایع است. در نتیجه لازم است که این افراد به موقع شناسایی و درمان شوند تا از عواقب منفی این رفتارها کاسته شود.
